Γιατί τα δημοφιλή θαλασσινά στις ΗΠΑ καλλιεργούνται τώρα σε εσωτερικούς χώρους

Οι γαρίδες ευδοκιμούν σε ορισμένες θερμοκρασίες, έτσι ώστε να καλλιεργούνται κυρίως σε εσωτερικούς χώρους στις ΗΠΑ
Οι περισσότεροι καλλιεργητές γαρίδας των ΗΠΑ δεν μολύνουν ένα σώμα νερού και δεν χρησιμοποιούν χημικά ή αντιβιοτικά.
Αναζητήστε το Watch Seafood Watch και τις ετικέτες του Συμβουλίου της Θαλάσσιας Διαχείρισης για την αγορά βιώσιμων γαρίδων.

Η διαδρομή μέσω των Triple J Farms έξω από το St. Louis, Missouri, είναι σχεδόν αυτό που θα περίμενε κανείς. Ένας μακρύς χωματόδρομος περνάει πέρα από τα πεδία σόγιας και ένα περιστασιακό όχημα κατασκευής κάμπιας σε ένα εκτεταμένο λιβάδι, πριν φτάσουν σε κόκκινο αχυρώνα με μεταλλική όψη. Αλλά μέσα, αντί να γεμίζουν με τυπικά αχυρώνα όπως τρακτέρ, μπότες εργασίας και φτυάρια, είναι γεμάτα με, καλά γαρίδες.

Δεκατέσσερις υπεράνω δεξαμενές γαρίδας, για να είμαστε ακριβείς, πλαισιώνονται από μια υπερβολική ποσότητα σωλήνων, κάδων και οπαδών που καθιστούν δυνατή την εκτόξευση 5.000 κιλών λευκών γαρίδων του Ειρηνικού κάθε χρόνο – 700 μίλια από τον πλησιέστερο ωκεανό.

Η λειτουργία είναι περίπου ως κάτω από το ραντάρ όπως παίρνει. Παραγγελίες για τη γαρίδα του Jeff Howell (που πωλείται με το εμπορικό σήμα Triple J Farms) Είχε μια λίστα αναμονής 2 μηνών, παρά το γεγονός ότι ο Howell δεν έκανε καμία διαφήμιση έξω από μερικές θέσεις κοινωνικών μέσων ενημέρωσης και μια χούφτα άρθρα ειδήσεων της κοινότητας. (Από τη δημοσίευση, είναι επί του παρόντος ανοιχτά στο κοινό για παραγγελίες χωρίς την αναμονή.) Ο Howell πιστεύει ότι οι άνθρωποι θέλουν να μάθουν από πού προέρχεται το φαγητό τους και λέει ότι όταν δίνει περιηγήσεις, οι επισκέπτες συχνά γίνονται άμεσοι πελάτες αφού μιλάει για την υπεραλίευση και τους κινδύνους της παγκόσμιας βιομηχανίας γαρίδας.

Αλλά είναι η φρεσκάδα και η απαράμιλλη γεύση της γαρίδας του που σφραγίζει τη συμφωνία – “μαζί με τα ανόητα μικρά βίντεο μαγειρικής που δημοσιεύω στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης”, γελάει. “Πολλοί άνθρωποι εδώ έχουν ετοιμάσει μια ολόκληρη, κεφαλή γαρίδες, έτσι σκέφτηκα ότι θα ήταν ευεργετικό να δείξουμε πόσο εύκολο είναι να τα μαγειρέψουμε”. Σαφώς, οι τακτικές του μικρής κλίμακας έχουν μεγάλο αντίκτυπο. “Δεν κάνουμε καμία διαφήμιση”, λέει, “αλλά οι άνθρωποι χτυπούν στην πόρτα μας συνεχώς. Ακόμη και με το κλειστό μας σημάδι, εξακολουθούν να εμφανίζονται”.

Για όλα τα κεφάλια που προκαλούν μια τέτοια επιχείρηση μπορεί να εμπνεύσουν, το Triple J δεν είναι μόνη στην προσπάθειά τους να φέρουν γαρίδες, το πιο καταναλωμένο προϊόν θαλασσινών στις ΗΠΑ, σε ακραία τμήματα της χώρας σε δημιουργικές ρυθμίσεις DIY που συχνά μοιάζουν με κέντρα κολύμβησης εσωτερικών χώρων. (Στις ΗΠΑ, οι γαρίδες καλλιεργούνται κυρίως σε εσωτερικούς χώρους επειδή, ως τροπικά ζώα, απαιτούν ορισμένες συνθήκες θερμοκρασίας για να ευδοκιμήσουν.)

Ευγενική προσφορά του αγροτικού Μισσούρι

Αν και η καλλιέργεια γαρίδας (γνωστός και ως υδατοκαλλιέργεια) εξακολουθεί να είναι μια εκκολαπτόμενη βιομηχανία στις ΗΠΑ, υπάρχουν περισσότερες από δώδεκα αγροκτήματα σε μέρη όπως το Κεντάκι, το Αρκάνσας, η Αϊόβα, η Μινεσότα και η Νεμπράσκα. Είναι ένα επιχειρηματικό μοντέλο που αισθάνεται πιο απαραίτητο από το μυθιστόρημα, καθώς οι ωκεανοί σε όλο τον κόσμο γίνονται υπερβολικοί. Ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών αναφέρει ότι 57% των ειδών ψαριών– που περιλαμβάνει γαρίδες – συγκομίζονται σε μέγιστα βιώσιμα επίπεδα. “Δεν μπορούμε να αυξήσουμε τη συγκομιδή μας από τον ωκεανό”, λέει Δαβίδ ΜπράουνPh.D., καθηγητής στην επιστήμη και την τεχνολογία των φυτών στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι-Κολούμπια. “Έτσι, αν πρόκειται να επεκτείνουμε την προμήθεια θαλασσινών, η υδατοκαλλιέργεια θα είναι ο μόνος τρόπος.”

David Brune, Ph.D.

Δεν μπορούμε να αυξήσουμε τη συγκομιδή μας από τον ωκεανό. Έτσι, αν πρόκειται να επεκτείνουμε την προμήθεια θαλασσινών, η υδατοκαλλιέργεια είναι ο μόνος τρόπος.

– David Brune, Ph.D.

Παρά το γεγονός ότι η καλλιέργεια θαλασσινών των ΗΠΑ αναγνωρίζεται από την Εθνική Ωκεανική και Ατμοσφαιρική Διοίκηση ως έναν από τους πιο περιβαλλοντικά βιώσιμους τρόπους παραγωγής τροφίμων, εισάγουμε 1,5 δισεκατομμύρια λίρες από γαρίδες ετησίως από χώρες, όπως η Ινδία, η Ταϊλάνδη, ο Εκουαδόρ και η Ινδονησία. Τα μισά από τα θαλασσινά οι εισαγωγές των ΗΠΑ προέρχονται από την υδατοκαλλιέργειακαι η παγκόσμια βιομηχανία υδατοκαλλιέργειας αυξήθηκε κατά 527% μεταξύ 1990 και 2018.

Αυτή η ανάπτυξη έχει μερικές φορές έρχεται με ένα απότομο κόστος. Τα δάση μαγγρόβιων, τα μπερδεμένα δέντρα και οι θάμνοι που αναπτύσσονται κατά μήκος των ακτών σε τροπικές και υποτροπικές περιοχές, συχνά μετατρέπονται σε εκμεταλλεύσεις γαρίδας. Οργανισμός υπεράσπισης ωκεανών Ωκεάνια Λέει ότι τα αγροκτήματα που χτίστηκαν σε αυτά τα ζωτικά οικοσυστήματα έχουν Καταστράφηκαν φυσικά ενδιαιτήματα για τα πουλιά, τα θηλαστικά και τα ψάρια. Ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός αναφέρει επίσης τη ρύπανση των παράκτιων συστημάτων από την απορροή βαριάς χρήσης αντιβιοτικών, καθώς και Εμπορική εμπορία ανθρώπων και παραβιάσεις εργασίαςόλα δεμένα με τη γαρίδα υδατοκαλλιέργειας.

Από την περιβαλλοντική άποψη, λέει ο Brune, “οι περισσότεροι καλλιεργητές γαρίδας των ΗΠΑ λειτουργούν με μηδέν ή κοντά σε μηδενική απαλλαγή και δεν μολύνουν ένα σώμα νερού, καθώς οι νόμοι των ΗΠΑ δεν επιτρέπουν την εκκένωση του νερού και τα περισσότερα, αν όχι όλα, δεν χρησιμοποιούν χημικά ή αντιβιοτικά”.

Σε εσωτερικά περιβάλλοντα καλλιέργειας, η ηλεκτρική ενέργεια και τα ορυκτά καύσιμα είναι απαραίτητα για να διατηρηθούν τα φώτα και να διασφαλιστεί ότι οι θερμοκρασίες του νερού παραμένουν συνεπείς (ο Howell χρησιμοποιεί το προπάνιο για να διατηρήσει τις πισίνες του στους 85 μοίρες). Όμως, ο Μπρουνς δείχνει τη συνολική κατανάλωση ενέργειας για την παραγωγή θαλάσσιων γαρίδας ως μικρότερη από εκείνη που απαιτείται για την παραγωγή χοιρινού κρέατος και βοείου κρέατος-15 κιλοβάτ-ωρών ενέργειας ανά λίβρα προϊόντος έναντι 24 και 35 kWh, αντίστοιχα.

Ο Howell, ο οποίος χρησιμοποιεί ετεροτροφικά βακτήρια για να φάει τα απόβλητα που παράγουν γαρίδες, μετατρέποντας την αμμωνία από τα απόβλητα σε νιτρώδη και τα νιτρώδη σε νιτρικά, λέει ότι υπάρχουν κάποια περιβαλλοντικά οφέλη για τη διαδικασία του, όπως είναι σε θέση να επαναχρησιμοποιήσει το ίδιο νερό για έτη. Επισημαίνει επίσης ορισμένες εκμεταλλεύσεις που έχει δει ότι χρησιμοποιούν ηλιακούς συλλέκτες για να αντισταθμίσουν την κατανάλωση ενέργειας και λέει ότι ενδιαφέρεται να εξερευνήσει περαιτέρω την ιδέα.

Η λήψη της γαρίδας σας φρέσκια, όχι παγωμένη, κάνει μεγάλη διαφορά στη γεύση και την υφή, και υπάρχουν περιβαλλοντικά και οικονομικά οφέλη που προέρχονται από την υποστήριξη μοντέλων κοινοτικής γεωργίας. Αλλά για τους περισσότερους καταναλωτές, η τιμή διαδραματίζει μεγάλο ρόλο στην αγορά αποφάσεων. Η αγορά του τοπικού είναι ένα σημαντικό θέμα, αλλά δεν θα μπορέσουν όλοι να αντέξουν οικονομικά αυτές τις γαρίδες. Όπως επισημαίνει ο Μπρσεν, “τα εισαγόμενα θαλασσινά είναι σε $ 1 έως $ 2 ανά λίβρα κόστος παραγωγής. Αν πάμε σε εσωτερικά συστήματα, μιλάμε περίπου $ 3 έως $ 5 ανά λίβρα, αν οι άνθρωποι πληρώνουν 8 δολάρια για γαρίδες, ένας τοπικός καλλιεργητής δεν μπορεί να ανταγωνιστεί με αυτό, καθώς χρεώνουν περίπου $ 20.

Τζεφ Χάουελ

Δεδομένου ότι οι ωκεανοί μπορούν να παράγουν μόνο ένα πεπερασμένο ποσό ψαριών και γνωρίζουμε ότι ο αριθμός μειώνεται γρήγορα, η οικιακή καλλιέργεια γαρίδας προσφέρει ελπίδα για το μέλλον. John Brawley του Sweet Sound στο Charlotte, Vermont, σχεδιάζει να διπλασιάσει την παραγωγή του φέτος, και η Karlanea και ο Darryl Brown, που ανήκουν Υδατοκαλλιέργεια RDM Στο Fowler της Ιντιάνα, από το 2010, ονειρεύεται να κάνει την Ιντιάνα την πρωτεύουσα γαρίδας του κόσμου.

Και παρόλο που η μάχη για τη βιωσιμότητα μπορεί να αισθάνεται, μερικές φορές, όπως το κολύμπι προς τα πάνω ενάντια σε ένα ρεύμα, υπάρχει ένας τόπος όπου τα νερά είναι ήρεμα και άφθονα – σε έναν αχυρώνα κάτω από ένα χαλίκι, όπου το κύμα του μέλλοντος είναι πιο κοντά από ό, τι φανταστήκαμε ποτέ.